Landslova av 1274 mellom historisk brot og kontinuitet

Abstract

Landslova av 1274 er unik i både norsk og europeisk rettshistorie som ei av fire riksdekkjande lovbøker gjevne av ein konge i europeisk høgmellomalder. Ei riksdekkjande lovbok gav i utgangspunktet eit særleg godt høve til å samordna og gjennomføra ein einsarta politikk i riket, sjølv om det slett ikkje alltid var realiteten. Men sjølv om Landslova slik er unik, er den samstundes del av ein lang lovgjevingstradisjon og ein tradisjon for å skriva ned og systematisera eksisterande rett, og Landslova kan difor seiast å ha vore tufta på tradisjon i tillegg til ny ideologi. Landslova som unik nyskaping i norsk og europeisk rettshistorie er dermed eit spørsmål om både brot og kontinuitet.