"In town you can cry and you can cry" : syn på kjerneverdiar på øya Tumbatu i desse tider av endring

Abstract

Samandrag

Oppgåva handlar om Tumbatu, ei lita, straumlaus øy utanfor Zanzibar, utanfor kysten av aust-Afrika. Det går fram at folka der, watumbatu, reknar opphav attende til persisk tilstrøyming til øya på 1200-talet. Det går også fram av oppgåva sitt historiske fokus, at Tumbatu i nyare historie, særleg under britisk styre frå slutten av 1800-talet til 1960-talet, er blitt neglisjert og oversett. Denne historiske kjennskapen tek eg med meg inn i forståinga av notid, og av kjerneverdiar hjå watumbatu. Dei to småbysamfunna på Tumbatu framstår på mange måtar som kollektive. Dette syner dette seg blant anna innan samfunna, gjennom praksisar av deling og resiprositet. Kollektive løysingar og løysingar basert på resiprositet fyller viktige samfunnoppgåver. Dette gjeld særleg dei utflytte sine økonomiske bidrag attende, til familie og til lokalsamfunn. Kollektivitet på Tumbatu syner seg også gjennom ein praksis av restriktiv regulering av folk utanfrå sin tilgang til øya. Dette gjeld særskilt turistar. I materialet syner eg watumbatu sine kjerneverdiar som også kontesterte, og som gjenstand for forhandling. Eg legg vekt på utflyttarane si oppleving av å bu i byen, og korleis dei forheld seg til sin 'religious culture' frå Tumbatu, slik dei omtaler den. Eg syner korleis deira liv i byen på ulike måtar framkallar dilemma, og fordrar til forhandling. Oppgåva ber i seg eit klårt aspekt om endring. Med dette meiner eg ikkje at det er no endringa skjer, og aldri tidlegare. Mitt fokus er å knyte watumbatu sine kollektive kjerneverdiar til desse tiders endringar. Dette inkluderer blant anna nær føreståande straumtilknyting, betra vasstilgang, utdanningstilbod, og ikkje minst det store og omdiskuterte spørsmålet om korvidt ein på sikt skal opne øya for turisme.