| dc.description.abstract | Hans Nielsen Hauge (1771–1824) skreiv i 1796 sitt fyrste sjølvbiografiske skrift, då han i tillegget til Betragtning om Verdens Daarlighed skildra livet sitt i Løbebanen. Kven var denne 25-åringen som gjekk så hardt ut mot lokale embetsmenn og stoda til kristendommen? Kvifor fekk han så mange tilhøyrarar, og på berre åtte år nådde eit opplag på bøkene sine som svarte til over ein femtedel av folketalet i Noreg på den tida? I denne oppgåva undersøkjer eg konstitutiv retorikk i fire tekstar av Hans Nielsen Hauge. Oppgåva er ein retorisk kritikk, med retorisk nærlesing som metode. Oppgåva syner at Hauge i hovudsak hentar autoriteten sin frå sine opplevingar med Gud, som han dinest skildrar i dei sjølvbiografiske skrifta sine. Opplevingane er både eingongshendingar, kontinuerlege indre kampar og teikn frå Gud som stadfester prosjektet til Hauge. Han konstituerer ein åndeleg stridsmann, ein persona, med ein bestemt målestokk for kva sann åndelegheit er. Denne målestokken kunne tilhøyrarane hans måla seg opp mot, og på den måten er det ei innskriven formaning i sjølvet. Andre spørsmål oppgåva tek opp, er tilhøvet mellom sjanger og sjølvkonstituering, utvikling av denne konstitueringa gjennom forfattarskapet, og tilhøvet mellom forsvar grunna i eige ethos og forsvar gjennom konstituering av eit sjølv. | nno |